Emma & Mona

Het werd hier gevierd. In drievoud zoals elk jaar. Twee tieners in huis. Van dag op dag. En ook tien jaar moederen en vaderen.


Tien jaar kleine en grote verhalen, zorgen, giechelbuien, knuffels, lieve woordjes, aaitjes, troosten, graag zien. 










We smulden taart, zongen meerstemmige liedjes, openden pakjes en genoten van stralend weer.
We mochten ook eindelijk de vis bovenhalen. Geen blinddoeken voor ons, wel elk om beurten meppen.






Het leek net paaseitjes rapen.  Elk een doosje vullen en dan smullen.



Voor de vriendjes in de klas knutselden we.  21 pennenzakken, dat zijn 84 lappen stof, 42 stukjes vlieseline, 42 flapjes, 21 ritsen en ettelijke uren. Emma en Mona knipten en keerden en hielpen flink. Ze waren dan ook geen klein beetje trots om de verrassingen uit te delen op school. (de lapjes werden allemaal uit resten geknipt, de ritsen kocht ik ooit in bulk in de kringwinkel. Geen extra kosten dus)

Nog eentje, een stofje van de Melkbrigade. Het kwam niet door de selectie helaas! Want ik ben erg fan. Vooral in combinatie met de strepensokken.



Mijn lange meid wil het nog, de rokjes en de dieren.  Meer zelfs. Terwijl ik deze foto's maakte vroeg ze me om voor altijd kleertjes voor haar te maken. Ze weet hoeveel plezier ik er mee heb. (hartje voor Emma)








Wil je de collectie van de melkbrigade shoppen?  Dan kan op deze link! Hou de site in de gaten, want er komt een nieuwe lading.

t-shirt Zara Trui en kousen Filou & Friends Laarsjes Zecchino d'oro

Er stond een pak voor de deur. Een pak met La maison victor-tjes. Ik mocht er zelf eentje houden en wil met de andere jullie blij maken.  Of toch drie lezers van deze blog. Wat kan je winnen?
Een exemplaar van La maison victor editie 5 sep-okt 2015 én een paar uur van mijn tijd. Als je uitgekozen wordt als winnaar, dan spreken wij af wanneer je tijd hebt voor een date. Je kan me dan alles vragen over naaien en ik help je graag verder met een project.

Om te winnen zal je me moeten overtuigen waarom ik jou moet kiezen.  Meedoen kan tot en met 23 september. Hier of op onze facebookpagina.


Succes!

Het voorbije weekend kon ik Emma overtuigen dat zo'n gezellige dikke en ruime trui echt wel cool is. Of eerder warm :-)
Ze droeg hem als jas toen we gingen shoppen.


Ik rimpelde de Kokkastof en gebruikte twee keer de ganse stofbreedte voor deze rok.  De tailleband is er eentje met elastiek in, maar ook nog met een tunneltje voor een touwtje.






(Wat een donkere dagen alweer!)

Trui CKS (ik heb dezelfde in mijn maat :-) ) t-shirt Morley vorige winter sjaal Aymara, ook een oude collectie
De poezenstof is er eentje van Kokka en kocht ik bij Petite Couture.

Al maanden tellen ze af, de meisjes. Ze worden binnen een paar dagen 10! Ik vind het zelf ook een belangrijke dag, want die dag kreeg ik een nieuwe rol in het leven. Tien jaar moederschap, daar hoort een feest bij.
Na wat brainstormen en struinen in de kasten vonden we versiering in deze kleuren. We besloten om zo weinig mogelijk dingen te kopen en zoveel mogelijk te maken. Zo ook de pinata. In de winkel zagen we paardjes of voetballen. Mona zou nooit op een pony durven slaan. En voetballen zijn niets voor ons.  Emma vond de winkelpinata's dan weer te klein. In ons kleurenthema vonden we een vis passen. En liefst een hele grote.
We maakten hem zelf en beleefden er echt veel plezier aan. Op een regenachtige zondag knutselden we deze.


We maakten tussendoor foto's.  Hieronder kan je zien hoe we onze pinatavis maakten.


Knip twee gelijke vissen uit soepel karton. Wij gebruikten karton van een bureaukalender. Knip repen van zo'n 12 cm dik en hang die aan elkaar om en lange stro…

Ik geef dat graag toe. Ik ben altijd blij als bloggers een stukje van hun interieur laten zien. Binnenkijken is leuk. En vaak inspirerend. Toen ik nog bij mijn ouders woonde, veranderden mijn mama en ik wel elke schoolvakantie een ruimte. Dat ging van schilderen en behangen tot alle meubels op een andere plaats zetten. Vervelend voor de huisgenoten soms, maar wij hadden er zoveel plezier mee.


Toen wij ons eigen huis bouwden, verkozen we om duurzaam te bouwen.  Degelijk en stevig en meteen goed voor een leven lang. Dat houdt in dat ik soms heel lang wacht op de afwerking van iets, maar dat het plezier des te groot is. (En dat het soms ook kriebelt om een vaste waarde toch anders aan te pakken.)
Zo verliep het ook met de wandplankjes in de kinderkamers.  Ik wil ze al jaren, maar vond nog geen geschikte én betaalbare. Tot nu. Hier vond ik wat we zochten.

We hingen de plankjes aan de muur en werden weggestuurd.  Zorgvuldig kozen de meisjes zelf wat ze zouden presenteren. Ik respecteer hu…

Deze zomer ruimde ik op in mijn stoffenberg.
Ik deed ontdekkingen waar ik het bestaan al van vergeten was.
Ken je deze nog? Toen ik die jurk maakte, had ik nog een reep over. Aan die reep naaide ik al een tailleband, en toen vloog ze in de vergeetlade. Te kort nu uiteraard. Maar gelukkig kennen we meisjes die wat kleiner zijn.

Ik tornde de tailleband los en naaide een bovenstukje in een stofje dat ik kreeg van deze blogger. Op de rug zit een blinde rits die ik liet doorlopen in de rok.


De mouwtjes knipte ik niet recht voor een speels effect.








Van de tailleband maakte ik een haarlint.




Ik gebruikte het jurkjespatroon uit stof voor durf het zelvers 2. De lange mouwen knipte ik kort. De landschapsstof is er eentje van Michael Miller. De andere weet ik niet.